Random conceptje, hoop dat jullie het leuk vinden ^3^
“Het is maar voor een weekje, echt waar. Dan kan je weer terugkomen” zei Amanda’s moeder, een lichte vorm van zenuwen in haar stem.
“Maar dit is al de tweede keer in een paar weken!” Protesteerde Amanda, maar in de wetenschap dat het tevergeefs was.
Amanda voelde haar moeders armen om zich heen. “Ik weet het… maar, we kunnen niet door de winter anders. Ik blijf zoeken naar werk, maar je weet hoe het is.” zei haar moeder stilletjes.
De twee stonden zo een tijdje, totdat Amanda zich naar boven sleepte om haar spullen te pakken.
Amanda was een 18 jarig meisje, met lang donkerblond haar. Qua figuur was het meest opvallende dat ze heel dun was. Ze at bij gewoonte weinig. Ze had lichtgroene ogen, en sproetjes op haar wangen. Qua lengte stond ze een bescheiden 1.57. Ze was niet heel lang.
Ze woonde alleen met haar moeder en grootouders in een klein huis. Zij en haar moeder zorgde voor haar grootouders, die wegens schulden nooit in een verzorgingstehuis terecht konden. Haar moeder was elke dag bezig de twee te verzorgen, en had geen tijd om te werken. Amanda deed haar best om te helpen, voornamelijk door baantjes te zoeken, en mee te zorgen voor de haar twee grootouders. Als resultaat van dit alles hadden ze het niet ruim samen.
Dit soort momenten kwamen hierdoor vaker voor. Amanda zou een tijdje op een ander adres verblijven, zodat haar moeder weer een weekje kon besparen, en Amanda dan weer in huis kon hebben. Echter voelde haar toon anders aan ditmaal.
Amanda stapte weer naar beneden, haar rugzak met haar enige andere set kleding, haar kam en haar tandenborstel. Haar moeder leek bijna in tranen te zijn toen ze opkeek. Amanda wist dat haar moeder het nog moeilijker vond dan zij, dus probeerde ze haar wat gerust te stellen.
“Hey… ik kom terug, We doen dit vaker. Ik redt me wel.” fluisterde Amanda terwijl ze haar moeder omhelsde.
“Ik weet het. Maar ik ga je gewoon missen” fluisterde haar moeder terug.
Amanda gaf haar moeder een kneepje in de schouder, en liep toen naar de woonkamer, waar haar grootouders in twee bedden lagen. Ze omhelsde beiden, en liep richting de deur. Haar grootouders reageerde niet heel veel, ze herkende haar nauwelijks meer tegenwoordig.
Bij de deur aangekomen werd Amanda overweldigd door haar moeder, die haar nogmaals omhelsde.
“Pas je goed op jezelf lieverd?” vroeg haar moeder.
“Natuurlijk mams, daar kun je op rekenen!” verzekerde Amanda haar moeder.
Hiermee gaf ze haar moeder een kus, en stapte ze naar buiten. Ze had het adres op een briefje meegekregen. Er zat wat kleingeld mee, precies genoeg om de lokale bus te nemen. De lokale buschauffeur was bekend met Amanda’s situatie, en liet haar vaak voor minder meerijden.
Na een korte wacht bij de enkele halte die het dorp had, kwam het busje aan rijden. De deuren opende, en dezelfde chauffeur zat er weer. Een vriendelijke man, wat aan de oude kant, met grijzig zwart haar.
“Weet u vanaf waar ik het snelste hier kom?” Vroeg Amanda, die het briefje liet zien aan de chauffeur.
“Je volgende adres meis?” vroeg de oude man haar.
Amanda reageerde door simpelweg te knikken.
“Als je tot in de laatste halte blijft zitten, dan rijd ik wel een stukje om, dan kan je daar uitstappen. Het is maar een beetje van de route af” Zei de Chauffeur, die een hand op haar schouder legde.
Amanda glimlachte naar de man. “Dank u wel!” Zei ze, en ging zitten.
De busrit duurde een uurtje, en dan nog een paar minuten om om te rijden.
“Is… is dit het?” Vroeg Amanda, die naar buiten keek naar een enorm landhuis.
“Jazeker. Ik was ook al verbaasd dat het hier was. Ziet er naar uit dat je geluk hebt!” Zei de man vrolijk.
Amanda slikte, en stapte uit. Ze draaide zich om, en gaf een licht buiginkje naar de oude chauffeur, die zijn pet af nam.
De bus reed nu door, en liet het meisje alleen voor de poort van het landgoed staan.
Het land was omringt door een grote muur, met een metalen poort. Achter de poort stond een groot huis, wit van kleur met zwarte daken. Het zag er best imposant uit voor het meisje.
Amanda drukte op de bel, en vrij snel klonk er een zoemend geluid. Amanda duwde de poort open, haar hard bonkend in haar borst. Ze duwde wat verlegen de poort achter zich dicht en liep richting het statige huis.
Het was nog best een pad om te bewandelen, en het huis bleek steeds groter te worden in Amanda’s ogen. De deur werd geopend, en in de opening stond een vrouw, ongeveer 1.81, met lang brunette haar. De vrouw liep op haar af, en Amanda’s stappen werden als resultaat steeds kleiner.
“Ah! Jij moet vast Amanda zijn, klopt dat?” vroeg de vrouw, die nu voor haar kwam te staan.
“Eh… ja, dat ben ik. Bedankt dat ik hier even mag verblijven mevrouw.” sprak Amanda. Het kwam er allemaal wat hakkelend uit, maar ze was dan ook erg zenuwachtig.
De vrouw voor haar gaf een vriendelijke glimlach en reikte haar een hand uit. “Het is geen enkel probleem kind. Kom snel binnen, het gaat snel afkoelen hier buiten” Zei ze.
Amanda bloosde een beetje, en nam de hand aan. De vrouw leidde haar het huis in, en deed de deur achter hen dicht.
“Zet je tas maar neer Amanda. Wil je iets te drinken?” vroeg de vrouw haar.
“Eh… als het niet te veel moeite is…” antwoordde het meisje stilletjes.
De vrouw lachte een beetje, en liep naar wat Amanda alleen kon gokken dat de keuken was.
Amanda zette intussen haar tas neer. Het interieur van het huis was heel modern, maar niet wat ze verwacht had. Ze keek vanuit de gang de woonkamer in, waar een mooie leren bank stond. Een mooi tapijt op de vloer met een koffietafeltje er op. Het was allemaal in een beetje dezelfde stijl, maar het maakte een mooie atmosfeer in het huis. Er was ook een openhaard die de kamer verlichtte, die net aangestoken was.
“Vind je het wat?” kwam een stem achter Amanda, die zich abrupt omdraaide.
De vrouw van net stond achter haar, met een warme mok chocolademelk.
“Neem plaats. Je zal wel moe zijn na zo’n lange reis.” sprak de vrouw.
“Eh… het was eigenlijk maar een uurtje, maar, dank u wel” zei Amanda die, nog wat nerveus, plaats nam. “Sorry als ik onbeleefd overkom… maar, wat is uw naam?” vroeg Amanda.
De vrouw lachte opnieuw. “Zeker niet, het is vrij normaal om naar iemands naam te vragen, niet?” zei ze. “Mijn naam is Claire.” voegde ze snel toe.
“Claire…” herhaalde Amanda stilletjes, die nog steeds met de mok in haar handen zat.
Claire ging zitten op de bank naast haar, en keek toe.
“Eh… dus, wat voor huishoudelijk werk kan ik hier opknappen?” Vroeg Amanda na een momentje.
Claire glimlachte naar haar. “Je hoeft hier geen werk te verrichten lieverd. Rustig maar. Ik zal je uitleggen wat de bedoeling is.” zei claire, die iets meer voorover ging zitten, met haar handen ineen.
“Ik woon hier, zoals je kunt zien, alleen. Ik heb wat personeel, en dat kan heel gezellig zijn, maar ik verlang nu al een tijdje naar iemand die hier daadwerkelijk voor mij is, snap je wel. Wat ik eigenlijk zoek, is een kindje om voor te zorgen.” Legde Claire uit.
Amanda fronste “Een kindje? Maar… waarom adopteert u dan niet gewoon een kind?” vroeg ze, lichtelijk bang waar dit heen ging.
“Ik was nog aan het praten lieverd. Geduld.” zei Claire, met een belerend lachje. “Ik ben een druk persoon, en zal niet altijd de tijd hebben. Dus, in alle eerlijkheid, zocht ik naar een kindje om voor te zorgen, maar ook een kindje wat ook af en toe voor zichzelf kan zorgen, snap je wel” vertelde ze.
Amanda schuifelde een beetje op de bank heen en weer. “Je… bedoelt toch niet…” fluisterde ze.
“Ik denk dat je mijn idee vat. Dus hier is mijn deal” sprak Claire. “Jij laat mij toe voor je te zorgen, als of je nog een klein kind bent, en ik stuur een grote som geld naar je moeder thuis elke week.” Claire keek op naar Amanda, die nu met grote ogen naar haar keek.
“Dit zou alles oplossen…” zei Amanda stilletjes. Het enige wat ze hoefde te doen, was haar eigen trots opzij zetten, en haar moeder en grootouders zouden eindelijk genoeg hebben!
Claire stond op het punt iets te zeggen, toen Amanda opnieuw opkeek.
“Ik doe het!” zei ze. Haar eigen trots kon ze wel kwijt met de wetenschap dat ze haar moeder eindelijk tot hulp zou zijn.
Claire’s glimlach werd in een seconde nog veel breder. “Fantastisch! Ik ben zo blij dat je ja zegt!” Riep ze, overduidelijk gelukkig met haar antwoord.
Amanda bloosde een beetje, en begon eindelijk aan haar Chocolademelk.
Claire keek naar het meisje op de bank en ging vlug weer zitten.
“Sorry als ik je zo ongemakkelijk maak. Ik ben gewoon wat enthousiast, dat is alles” Zei ze. “Als jij nou zo een lekker bad neemt, en even ontspant, dan verzamel ik wat schone kleren voor je om te dragen, en dan kunnen we het wat rustiger doorspreken, ja?”
Amanda knikte stilletjes. Ze wist absoluut niet wat ze moest verwachten hiervan.
Nadat ze haar mok leeg had gedronken leidde Claire Amanda maar een grote badkamer, met een enorm bad in de hoek. Claire zette het water op lopen, en wachtte tot het een aangename temperatuur werd.
“Als je me nodig hebt, kan je altijd roepen. Ik kom over een kwartiertje terug, oké?” Vroeg ze.
“Eh… ja, dank u wel” antwoordde Amanda.
Hiermee verliet Claire de badkamer, Amanda alleen latend.
“Voor mama… ik kan terug als we genoeg geld hebben.” zei Amanda tot zichzelf.
Het meisje kleedde zichzelf uit, en legde haar kleding in de hoek van de badkamer. Ze zette de kraan uit, en stapte in het water.
Amanda had nooit in een bad gelegen, en het voelde zo goed als dat het in boeken en films omschreven werd. Ze vond al snel uit dat dit bad speciaal was om languit in te liggen, en dat was dan ook precies wat ze deed.
Amanda liet een lange zucht gaan, en kwam tot rust in het bad. Het was zo fijn. Ze dacht voor heel even helemaal nergens aan, deed haar ogen dicht, en genoot van de heerlijke sereniteit die nu de plaats van haar angst en stress nam.
Claire liep ongeveer 20 minuten later de badkamer in, en glimlachte toen ze Amanda zo in het bad zag liggen. Ze liep stilletjes naar binnen, en legde een stapeltje kleding op de grond. Ze pakte een grote zachte handdoek en legde die ook klaar. Daarna liep ze naar de rand van het bad, en gaf Amanda een zachte aai over het hoofd.
Amanda opende langzaam haar ogen en keek omhoog.
“Kom, het is tijd om aan te kleden. Het eten word klaargemaakt” zei Claire op een rustige, liefdevolle too.
Amanda knikte langzaam, in een vrij slaperige staat.
Claire hielp het meisje omhoog, en leidde haar naar de handdoek. Ze begon het meisje, die nog wakker aan het worden was, af te drogen.
“Rustig aan, je hoeft nu niets te doen. Laat mama dit allemaal oplossen voor je.” fluisterde Claire.
Amanda knikte opnieuw slaperig. Ze was niet heel oplettend in deze staat.
Nadat Amanda droog was, legde Claire een nieuwe handdoek uit, en hielp Amanda om er op te gaan liggen.
“Goedzo. Rustig aan, het komt allemaal goed” sprak de oudere vrouw.
Het meisje wreef in haar ogen, en zag Claire een stapel kleding oppakken.
Het eerste wat uit de stapel kwam was iets vrij onbekends voor Amanda. Het was een wit, krakend object. Claire vouwde het uit, en het had kleurrijke plaatjes op een van de zijdes.
“Wat is dat?” vroeg Amanda, die een beetje omhoog ging zitten.
“Niets om je druk over te maken lieverd. Laat mama je maar aankleden. Het gaat prima” sprak Claire.
Amanda, die iets meer uit haar slaperige staat kwam, ging weer liggen, en voelde hoe haar benen vast werden gepakt en omhoog werden gehaald. Toen haar zitvlak de vloer raakte, voelde ze een zacht object. Claire pakte een raar busje, en begon een poeder uit te strooien over haar onderzijde.
“Wat bent u aan het doen?” vroeg Amanda opnieuw.
“Bijna klaar kindje, bijna klaar. Geduld” sprak Claire, die nu het rare kledingstuk omhoog vouwde, en vier plakkertjes dicht plakte, zodat alles nu als een vreemdsoortig ondergoed aan zat.
“Perfect! Je ziet er prachtig uit!” zei Claire met trotsheid in haar stem.
Clair hielp Amanda omhoog, die zichzelf in een spiegel zag. Het kledingstuk was vrij dit, dus haar benen werden een beetje uit elkaar geduwd. Het was wit, met de kinderachtige plaatjes aan de voorkant.
“Is… is dit…. een luier?” Vroeg Amanda stilletjes.
“Ja. Dat is precies wat het is!” Antwoordde Claire. “Armpjes omhoog!” sprak Claire, die een lila shirt omhoog hield, met donker paarse vlindertjes erop.
Amanda fronste en hield haar armen omhoog. Claire trok het shirt over haar hoofd, en duwde Amanda weer zachtjes op haar rug. Ze voelde hoe het shirt abnormaal lang was, en zag Claire werken aan een soort sluiting aan de bodem.
Amanda keek in de spiegel, en was verbaasd om te zien dat ze in feite gekleed was in een enorme baby outfit.
“Ik dacht dat je met kind… gewoon bedoelde dat je een beetje op me wou letten…” zei Amanda.
“Nee lieverd. Ik bedoelde daarmee dat ik een baby wil om voor te zorgen. Geen zorgen, alles komt goed, en niemand ziet je zo.” zei Claire, die een arm onder Amanda’s benen legde, en toen onder haar arm en schouders. Met een plotselinge beweging werd Amanda zo van de grond getild!
“Eh! Wat doet u!” roept Amanda, die zich reactief vastklampt aan de vrouw.
“Shhh, rustig aan meisje. Ik heb je” Zei Claire, die de badkamer uit begint te lopen.
“Maar! Ik ben nauwelijks aangekleed! Ik zie er belachelijk uit!” stotterde Amanda, die paniekerig in het rond keek.
“Wil je graag meer kleertjes aan?” vroeg Claire, die stopte met lopen.
“Eh… I-Ik zou graag mijn eigen kleding aan willen… dit is een beetje vernederend” antwoordde Amanda met een rood hoofd.
“Onzin. Het is hartstikke warm in de woonkamer liefje, vertrouw mama maar” sprak Claire.
“M-Mama?!” herhaalde Amanda, nog altijd niet helemaal voorbereid op de rol die van haar verwacht werd.
“Ja, dat ben ik.” Zei Claire, en lachte een beetje.
“Kan ik u alstublieft gewoon Claire noemen?” vroeg het meisje, haar hoofd nog roder nu.
“Hmmmm, liever niet, maar als je het echt nog zo spannend vind vind ik het goed” Zei Claire, die haar naar de woonkamer tilde.
In de woonkamer aangekomen ging Claire zitten met Amanda op schoot. Ze pakte een deken die op de bank lag en legde deze om Amanda heen.
“Hier. Lekker warm, niet?” zei Claire met een glimlach.
Amanda kon alleen maar knikken, te vernedert om echt antwoord te geven.
De twee zaten zo, beiden zeiden niet veel. Claire hield Amanda tegen zich aan, en wiegde haar een beetje heen en weer. Amanda zat met een rood hoofd bij haar op schoot. Dit ging een tijdje zo door, totdat er een stem uit de keuken kwam.
“Het eten is klaar mevrouw!”
“Hoor je dat? Etenstijd!” Zei claire, dit het dekentje op de bank legde en naar de keuken liep met Amanda in haar armen.
De eetkamer was nog vrij simpel. Een grote tafel met meerdere stoelen. Gek genoeg stond er maar één bord met voedsel.
“Ehm… k-krijg ik ook te eten… of.. “ begon Amanda, toen er een andere vrouw de kamer in liep.
De vrouw droeg een vreemdsoortige stoel met zich mee. Eentje met een eigen tafeltje.
“Natuurlijk krijg jij te eten gekkie” zei claire, die wachtte tot het dienstmeisje de stoel neerzette.
De stoel werd neergezet. Het tafeltje werd eraf geschoven, en Claire liep naar de stoel om Amanda er in neer te zetten.
“W-Wacht, maar! Dat is een stoel voor… o-oh… ja…” Stotterde Amanda, wien’s hoofd nog roder werd met de seconde.
Het tafeltje werd terug geschoven, en Amanda zat nu vast in een overmaatse kinderstoel. Claire ging naast haar zitten, en gaf haar een zachte aai over het hoofd.
“Rustig maar. Er is niks aan de hand lieverd.” zei Claire, die haar hand zachtjes langs Amanda’s wang wreef.
De dienstmeid liep opnieuw binnen met een dienblad met meerdere potjes en een babyfles.
“Ik wist niet welke u wilde, dus ik heb alles opgewarmd mevrouw” zei ze.
“Dat is goed, dank je wel” Antwoorde Claire.
Het dienstmeisje verliet de kamer, en liet de twee alleen. Claire begon de potjes te bekijken, en bleef Amanda aaien.
“Wat zou je graag willen? We hebben een hoop fruit, maar ik wil ook dat je wat groentjes eet.” Zei Claire.
“M-Moet ik uit die potjes eten… het ziet er niet heel erg lekker uit…” fluisterde Amanda, met een even rood hoofd als daarvoor.
“Hmmm… wat dacht je hier van” zei Claire. “Jij eet een potje met fruit, en dan krijg je wat van mijn eten. Deal?”
“Eh… o-okay… dat zou fijn zijn” antwoorde Amanda met een knikje.
Claire glimlachte en opende een van de potjes. Ze pakte een roze plastic lepel, en schepte wat van de drap op het lepeltje. Ze begon de lepel naar Amanda te bewegen.
“Daar komt het vliegtuig Amanda, ik zou hem snel op happen, voordat hij neerstort” giggelde Claire, die er meer lol in had dan Amanda zelf.
Amanda deed met weerzin haar mond open, en hapte het goedje. Het smaakte minder erg dan ze verwachtte. Vrij gelijk aan appelmoes. Nog voordat Amanda klaar was met het doorslikken van deze hap, stond er al een nieuw “Vliegtuig” klaar voor haar. Claire zag er dolgelukkig uit dat ze dit kon doen, dus Amanda bleef zo eten voor de rest van het potje.
Het potje babyvoedsel viel zwaarder dan verwacht, en Amanda had eigenlijk niet zo’n honger meer nu.
“Zit je al vol lieverd? Dat was wel heel weinig. Daar moeten we aan werken, dat is niet gezond zo” Zei Claire streng.
Claire stond op en pakte een wasdoek. Ze liep op Amanda af en begon haar gezicht te poetsen, waar Amanda niet al te gelukkig van op keek. Hierna zette Claire een pluche konijntje op de tafel van haar kinderstoel.
“Ga jij even lekker spelen terwijl mama eet, oké?” Zei Claire, die aan haar eigen bord begon.
Amanda was nog half aan het bekomen van haar dinner, en deed niet zo heel veel. Ze keek vooral naar Claire, die af en toe een vrolijke aai over haar hoofd gaf.
Met het einde van Clair’s eten kwam ook het einde van “Etenstijd”. Claire stond op en schoof het tafeltje van de kinderstoel af. Ze gaf Amanda het knonijntje, en zette haar handen onder haar armen en tilde Amanda zo weer op.
“Zo. Wat dacht je van wat te drinken, en dan eens lekker gaan slapen?” Vroeg Claire aan het meisje in haar armen.
“Eh.. a-als dat is wat u wilt…” antwoordde Amanda met opnieuw rood hoofd.
“Nee schatje, wat jij wilt. Als jij liever gelijk gaat slapen, of nog even op wilt blijven, is dat helemaal prima.” Zei Claire, die plaats nam op de bank.
“Eh.. .d-dan zou ik graag wat drinken… e-en even opblijven” Zei Amanda stilletjes.
“Dat is goed. Ga maar lekker liggen, dan regelt mama wel wat te drinken” Zei Claire met een zachte glimlach op haar gezicht.
Amanda werd op schoot gezet, en tegen Claire aangelegd. Ze kon Claire’s hartslag horen. Dit had een vreemdsoortig calmerend effect. Claire haalde een babyfles met wat leek op melk tevoorschijn. Ze hield het speentje voor Amanda’s mond, en drukte het een beetje tegen haar lippen.
“Toe maar. Het is niet erg. Niemand ziet je zo” fluisterde Claire.
Amanda deed uiteindelijk haar mond open, en begon uit het flesje te drinken. Ook dit gaf haar een gevoel van rust.
Claire hield haar andere arm om Amanda heen, zodat ze zich veilig zou voelen. Ze begon haar opnieuw zachtjes te wiegen, en stilletjes een slaapliedje te neuriën.
Amanda voelda zich langzaam wegzakken in de rust die zo gecreëerd werd. Haar ogen begonnen dicht te zakken. Het kon haar ineens niets meer schelen hoe belachelijk ze gekleed was, of dat ze uit een babyfles aan het drinken was. Ze voelde zich zo veilig zo.
Op deze manier kwam Amanda nauwelijks door een kwart van het flesje, voordat ze in slaap viel. Claire glimlachte en bleef een tijdje zo zitten. Ze hield Amanda tegen zich aan. Na een tijdje stond ze op, en tilde het meisje zachtjes naar bed.