Het was op 'Aire Phalempin' langs de Franse A1 toen ik met een vers petit pain de stok ( lees: stokbrooike) in de hand de gang er wilde inzetten richting Brabant, richting huis, richting weekend.
Vlakvorens écht plankgas te geven op de invoegstrook zie ik een vrouw staan met het welbekende duimpje en een stuk karton met daarop met dikke stift geschreven :TILBURG NL
Een lift(st)er neem ik echt niet per definitie mee en een bebaarde geslachtsgenoot had ik waarschijnlijk laten staan maar ik zag toevallig nog een plekkie om te stoppen en niemand achter mij te hinderen.
Om de goede bedoelingen bij de vrouw te checken, check ik toch even haar moedertaal.
Niet dat ik per ongeluk een Timboektaanse vluchteling het land binnen smokkel.
Maar met haar moedertaal blijkt niets mis. Het blijkt even slecht als het mijne te zijn.
Haar Tilburgs dialect is danweer net zo góed als dat van mij.
'Hallee' zegt ze vrolijk en met mijn even opgewekte ' Halleekes ' was er van ijs op deze zomerse vrijdag geen enkele sprake.
Ik wist meteen dat ik het met een Tilburgse van doen had :
Niet héél groot niet héél klein. Niet super slank niet dik. Ik schatte haar van mijn leeftijd, misschien wel wat ouder maar desalnietemin geen a-typische backpacker / wereldreiziger maar eerder een doldwaze, verzeild in een rare hersentwinkel.
Dat bleek later ook te kloppen.
'Jij boft' zei ik. ' Ik wil net naar Tilburg vertrekken dus als je zin hebt kar maar mee.
Ah vet relaxed! Zei ze opgewekt. Hoe heet u?
'Ik ben Lauwie en zeg maar jij hoor! Of geh, of gij...maakt niet uit
Hoe heet jij?
'Ik ben Kelly'
'Kom laten we gaan' en ik help haar met de hoge truck in te klimmen.
En gaande weg vis ik naar het antwoord op de vraag wat ze uberhaupt daar op de parking stond te liften.
Losbol, enkeltje Parijs ( Thalys) en maar zien hoe terug te komen.
Niet ver van mijn eerste inbeelding bij Kelly's verschijnen.
'Oh ja, Kelly. Als je naar de wc moet ofzo, even op tijd aangeven en vooral even rekening houden met wat vertraging voor de Kennedy tunnel bij Antwerpen, ik kan makkelijk even stoppen' benadrukte ik.
Met een duimpje en een vriendelijke glimlach begon onze trip wat wel wat weg had van een 'blind date'
Met dit verschil dat in ieder ik niet op zoek was en ik me ook niet voor kan stellen dat me in Frankrijk op een parking je duim omhoog steekt naar e eerste de beste vent in een vrachtwagen als teken van goedkeuring.
Maar goed, de reis liep best aardig. Het was vakantie en de drukte viel vooralsnog reuze mee.
We kletste flink wat af en toen we het beide vergeleken met het café vroeg ik of ze dan toevallig ook iets te drinken wilde.
En met een blikje Cova Cola 'on the side' bewonderdey ze mijn truck, mijn werk, het zonnige weer, de rust op de weg.
Ik daarentegen vond haar liftavontuur bijzonder interessant en uiteraard ontbrak de plaatselijke klets niet.
'Ben jij familie van die?' ' Ken jij die en die ' etcetera.
Zo rondom Gent waarschuwde ik nog maar een keer.
'Let op, we komen zo bij Antwerpen, daar duurt het effe voordat we er voorbij zijn ' Dus als je moet plassen op tijd zeggen.
Hetzelfde duimpje, dezelfde glimlach.
Rondom het middaguur passeerde we de laatste pomp, Kruibeke, voor Antwerpen als de lichten boven de snelweg aanspringen en de adviessnelheid '70' bedraagd.
Met nog een blikkie cola in het handje ondergaan we de vertraging als gebruikelijk en met een beetje gezelschap schiet de tijd ook wel op.
Het gaat alleen allemaal wat langzamer als normaliter en als ik radio StuBru raadpleeg wordt het duidelijk dat bij Antwerpen Oost een ongeluk is gebeurd en dat de vertraging ongeveer een uur bedraagd.
'Kun je dan ergens ná Antwerpen even stoppen' vraagt Kelly. Dan wil ik effe plassen.
Geen probleem, na Antwerpen komt Brecht em daar kan ik wel even stoppen, lukt dat?
En Kelly knikt bevestigend.
Maar de file verdwijnt maar niet een inmiddels staan we al ruim een uur op één en dezelfde plek voor ons uit te staren.
Een verkeersinfarct als gevolg van het ongeluk in Oost en we zullen geduld moeten hebben.
Maar het geduld bij Kelly verdwijnt langzaam.
Met: 'Als ze niet opschieten gebeurd er dadelijk nóg een ongelukje ' weet ze er al giechelend nog een grapje uit te peuren maar na dit laatste wapenfeit is er van pret even geen sprake.
'Je hebt me wel twee keer gewaarschuwd' verontschuldigd ze zichzelf als het ware.
Maar van excuus is geen sprake want dit had ik ook even niet aan zien komen, al zijn dit soort verkeersopstoppingen in Belgie meer regelmaat dan uitzondering.
Ik voel medelijden voor Kelly maar twijfelde tegelijk of ik haar wel zou helpen.
Boven haar hoofd lag namelijk dé oplossing maar het zou van haar ongemakkelijke situatie het mijne maken.
Dat dit ' appeltje voor de dorst op eenzame nachten ' roze was en plaatjes van prinsesjes bezat maakte het niet makkelijker.
Maar naar mate de situatie peniebeler en daarmee pijnlijker werd besloot ik toch de joker in te zetten.
'Boven je hoofd ligt een oplossing (*) voor je probleem Kelly, maar je moet dat wel zelf willen' vertelde ik haar wat onzeker.
En ze opende het kastje.
'Moet je de handdoek even optillen'
En met grote ogen verdween haar hand met halve arm in het opbergkastje en plofte ze even snel weer in haar stoel.
'Wat is dit??! ' vroeg ze even afgrijnzend als onder de indruk.
'Dat is precies wat jij denkt dat het is' zei ik nerveus.
' Maar, waarom? En hoezo roze? En wat zijn dat? Prinsessen ofzo?'
' Tja ' begon ik. Iets met lange afstanden, lang rijden, plotseling moeten. Onverwachte files, je kent het wel' zei ik verdedigend.
En met een glimlach keek ze naar mij, waar ze duidelijk aan zag dat ik moeite had mezelf een houding te geven.
'Afgezien van de vraag hoe om te doen ga ik dit toch niet serieus dragen?' vroeg Kelly verontwaardigd.
' Dat is natuurlijk helemaal aan jou, ik begrijp het als je het niet ziet zitten maar het is wel dé oplossing voor jou situatie' antwoordde ik.
Je kunt hem eventueel op het bovenste bed om doen, je broek erover aan doen en dan hoeven we het er helemaal niet over te hebben.
Verrassend genoeg begon ze de 'geste' te overwegen maar was niet gerust op mijn rol in deze vreemde situatie. Maar ik probeerde haar op haar gemak te stellen door een andere kant op te kijken en zeker niet te lachen.
Starend naar de rode achterlichten van de tientallen collega filerijders stond ze op, klom op het bovenbed.
Ik hoorde hoe ze haar broek los knoopte en de luier uitvouwde, onder haar billen schoof en de plakstrips dicht maakte.
Als ik al had moeten plassen was me dat op dit moment met geen mogelijkheid gelukt maar ik moest me professioneel opstellen en afzijdig houden.
'Lukt het? Vroeg ik als een ware gentleman.
'Ik voel me zo stom' waren haar eerste geluierde woorden toen ze van het bed afstapte, haar broek al staand dicht knoopte en zich weer op haar stoel zette.
Ze glimlachte als een boer met kiespijn maar was toch beduidend kalmer om de situatie en vroeg al plagend; ' En nu jij, hoezo heb jij dit? '
En het enige wat ik kon bedenken zonder mijn eigen 'imago' van stoere truckchauffeur aan gort te meppen was het verhaal met de lange afstanden enzo.
Maar het was nutteloos, zo makkelijk kwam ik er niet vanaf en ging figuurlijk met de billen bloot.
Via misschien wel een miljoen vragen bevestigde ik mijn voorliefde, ook wel fetisj voor luiers. Ook het ageplay etcetera kwam aan bod.
En onderwijl de file langzaam begon op te lossen stelde ik voor toch nog Brecht te proberen halen maar Kelly schudde haar hoofd.
Al lang te laat, knikte ze me onschuldig toe.
Tenzij jij moet?
'Nee, ik ben dit wel gewend. Lange afstanden en lange reistijd enzo ' zet ik stoer.
'Nou dan gaat je eerste smoes ook niet op wel?' reageerde Kelly bij de hand.
En betrapt maar nog meer gefascineerd bekeek ik tijdens het weg rijden van Antwerpen naar die dame op de bijrijdersstoel.
Aangekomen in Tilburg namen we ter hoogte van de McDonalds afscheid.
'Misschien tot ziens?' vroeg ze.
'Wie weet, lijkt me gezellig' knipoogde ik terug.
Savonds op mijn telefoon vond ik een naar mezelf verzonden sms:
Ik hoop van wel ;-)