Logeren in een landhuis dat ik niet ken (short)

Dit is mijn allereerste geschreven ABDL-verhaal, en het is gebaseerd op een droom die ik in 2016 had. Lees ze!

Ik had zelf zin om ergens te gaan logeren, alleen had ik nog geen idee bij wie of waar precies. Toevallig kreeg ik via de post een uitnodiging naar een groot landhuis waar meerdere mensen werden uitgenodigd voor een logeerpartijtje. Ik twijfelde hierbij of ik wel wilde komen, want het deed me erg denken aan een aflevering van Family Guy waar iedereen voor een diner in een landhuis werd uitgenodigd, maar dat ging flink mis.
Weet je wat, dacht ik bij mezelf, ik ga wel. Dus ik begon met spullen inpakken, en ik nam ook spullen mee als slaapkleding, beddengoed, mijn knuffel, mijn speentje en dat soort dingen. Er stond in de uitnodiging toch echt dat ik alles wat ik echt mee wilde nemen, mee mocht nemen, dus ik leefde me maar lekker uit, want wat kon het de rest interesseren, dacht ik.
Na het inpakken nam ik de trein naar de grote stad waar het landhuis was. Sterker nog, toevallig stond het treinstation bijna recht vóór het landhuis, dus ik kon er makkelijk heen!
Ik trilde helemaal van de zenuwen en klopte op de deur, waarbij er meteen werd opengedaan. Er stond een rijke dame van ongeveer 25 jaar voor de deur, die mij er meteen in liet. Dat vond ik wel aardig van haar, want buiten was het echt stikdonker en dan weet je maar nooit wanneer de insecten op je af komen, en zeker als je echt doodsbang bent voor ze, zoals ik.
De rijke dame, die naar de naam Briana luisterde, leidde me naar een kamer waar ik zolang mijn spullen neer mocht zetten, en de spullen zette ik ergens in een hoek van de kamer neer, want ik was zelfs bang dat er misschien enge insecten in één van de kasten zouden zitten...!
Nadat ik mijn spullen had neergezet, ging ik naar beneden voor het avondeten aan de grote tafel. Als het maar goed afliep...

Aan de grote tafel maakte ik ook kennis met Briana's butler, die Sheldon heette en ook nog eens haar man was. Hij zou zorgen voor de roomservice en dat soort dingen, en ik vroeg hem of de kasten in de kamers wel schoon waren omdat ik echt als de dood ben voor insecten.
“Die kasten?” zei Sheldon. “Die zitten op slot, want daar zitten onze privé-bezitten in, dus je hoeft nergens bang voor te zijn.”
Ik slaakte een diepe zucht van opluchting, wat fijn dat ik die kasten dan ook echt niet hoefde te gebruiken!
Hetzelfde gold voor andere mensen aan tafel, en ik kende vier van die andere mensen. Dat waren mijn vrienden uit Eagleland!
“Hi!” riep ik uitbundig tegen ze, “ik wist niet dat jullie hier ook uitgenodigd waren!”
Het enige meisje van het vriendengroepje, Paula, stormde naar me toe en gaf me een knuffel. Natuurlijk gaf ik haar er ook eentje terug, want we waren hele goede vriendinnen sinds we elkaar ontmoetten op een vakantie in Amerika.
De drie jongens die nog zaten, lachten er een beetje om, zelfs de hele stille jongen van wie ik zijn naam nog steeds niet wist. Er werd mij verteld dat hij niet zo praatgraag is. Dat is precies het tegenovergestelde van mij!
Na het eten kregen we de gelegenheid om even een rustmomentje voor onszelf te hebben, en ik ging maar onder de douche, want na even een overwhelming situatie met vrienden weer te zien te hebben gehad moet je natuurlijk ook even ontspannen.
Na het douchen lag ik languit op het grote bed in de kamer, in mijn pyjama. Ik checkte regelmatig nog op berichtjes op mijn mobiel, maar die waren er niet echt. Gelukkig was het internet ook niet zo zwak hier.
Ik schrok me wel te pletter toen er op mijn deur geklopt werd.
“Ja?” zei ik, waarop Sheldon de deur opendeed.
“Kun je misschien weer even naar beneden komen?” vroeg Sheldon. “Ik heb nog een aantal belangrijke vragen die ik moet stellen.”
Oh boy, dacht ik bij mezelf, wat waren die vragen dan? Ik deed mijn vest, dat op mijn grote tas lag, aan en snelde me naar beneden.
Beneden zaten bijna alle gasten op de grote, roodfluwelen sofa te wachten, en we moesten nog even wachten op één van de meisjes die wij niet kenden, want die was zich nog aan het omkleden.
“Zolang we maar niet buiten hoeven te slapen in die krappe tentjes...” zei Paula zenuwachtig. “Ik heb daar echt geen zin in.”
“Ik ook niet” zei ik, “je weet maar nooit wanneer die enge motten en muggen op je afkomen...” Ik werd door mijn laatste zin wel een beetje bang, dus ik had dat beter niet kunnen zeggen.
“Nee, zeker geen muggen” zei Ness, de jongen met de rode pet en zijn blauw met wit gestreepte pyjama. “Dat heeft echt rampzalige gevolgen.”
Toen het meisje dat zich om moest kleden er eindelijk was, kon Sheldon beginnen met zijn vragen.
“Ik heb een aantal belangrijke vragen die ik jullie moet stellen” zei Sheldon, “en wees niet bang om deze te beantwoorden. Allereerst, wie vindt het niet fijn om in het donker te slapen?”
Daar gingen wel 5 handen omhoog, inclusief het mijne. Ik bekeek alle handen. Ik wist niet dat Ness het donker niet fijn vond, maar nu dus wel.
“Dan moet het wel een zacht lichtje zijn” zei Paula, “want misschien vindt Parker het wel irritant als er licht is.”
Parker? Was dat die niet zo spraakzame jongen? Ik keek naar hem.
“Ben jij Parker?” vroeg ik zachtjes.
De jongen knikte. Nice. Nu wist ik dus dat dat Parker was.
“En dan nu de volgende vraag” zei Sheldon. “Wie van jullie urineert er nog wel eens in bed?”
Die vraag zette de denkvermogen in mijn brein flink aan het werk. Zou ik deze wel beantwoorden? Na zo'n 10 seconden nadenken deed ik voorzichtig mijn hand omhoog. Natuurlijk urineerde ik niet in bed, maar stel als ze luiers aanboden? Dat zou pas echt fijn zijn.
Er waren er maar weinig die hun hand omhoog hadden, en dat waren een jongen die ik niet kende, één van mijn vrienden uit Eagleland, Jeff, degene met het blonde bloempotkapsel en de altijd half-beslagen bril, en ik.
“Doe jij het ook nog in bed?” fluisterde Jeff in mijn oor.
“Lang verhaal” fluisterde ik terug, “maar ja.” Zin in het helemaal uitleggen had ik pas later.

Nadat alle vragen waren gesteld, werden ik, Jeff en dezelfde jongen die ik niet kende door Briana doorverwezen naar de badkamer, waar we inderdaad een luier kregen.
“In feite” legde ik Briana uit (als leugentje om bestwil), “heb ik deze langer nodig dan alleen 's nachts... mijn organen zijn zwakker dan die van normale mensen.”
“Oké, dan weet ik dat” zei Briana.
“Hé, da's toevallig” zei de jongen die ik niet kende, “ik ook! Altijd bij plaatsen als deze waar meerdere mensen zijn.” Hij hield zijn hand omhoog, waarop ik 'm een high-five gaf.
“Wat is je naam?” vroeg ik.
“Kyle” zei de jongen, “interesse om zo even buiten te zijn?”
“Ja, maar dan moet je me wel beschermen tegen insecten” zei ik, “ik ben echt doodsbang voor ze.”
“Ik zal ze voor je verjagen” zei Kyle, die mij een klop op de schouder gaf. “Ik moet nog even wat halen, doe jij dat indien nodig ook?”
Ik knikte, en we snelden ons ieder naar onze verwezen kamer.
Op mijn kamer pakte ik mijn deken van het bed en mijn speentje en knuffel uit de tas, welke ik allebei in mijn vestzak stopte. Ik wachtte nog even op Kyle, en toen konden we naar buiten, naar de achtertuin.
Buiten was het stikdonker, een beetje koud en doodstil. Ik had mijn deken over mij heen, en deelde deze met Kyle, die zijn knuffel bij zich had en zijn duim in zijn mond had. Om het laatste bekommerde ik me niet zo.
Ik graaide in mijn vestzak en haalde er mijn speentje uit, welke ik van de kleine stofdeeltjes verloste en in mijn mond deed.
“Dus jij vindt een speentje fijner?” vroeg Kyle.
“Ja, omdat je daar geen pijn in je arm of duim van krijgt” zei ik.
Kyle keek me niet-begrijpend aan. Was zijn Nederlands niet zo goed?
“Or do I have to explain it all in English?” vroeg ik, waarop Kyle knikte, en zo gingen we een heel gesprek in het Engels aan. Kyle had zijn duim uit zijn mond gehaald, ik daarentegen had mijn speentje ingehouden omdat ik dan wat kinderlijker zou klinken.
We lachten een tijdje om iets dat ik had verteld, totdat ik me rot schrok van iets dat ik op een boom zag.
“Oh my goodness!” riep ik uit.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Paula, die toevallig ook naar buiten kwam.
“Er zit iets op die boom” zei Kyle, “maar ik kan niet zien wat.”
Ik kon vanwege mijn beperking circa 5 keer beter waarnemen dan anderen, dus ik kon het wel zien en uitleggen.
“It's a moth!” zei ik, toen ik op de boom wees, waar echt een levensgrote mot op zat. Die beesten waren echt de engste van het hele universum!
“Zal ik 'm even weghalen?” vroeg Kyle. “Het duurt maar heel even.”
“Ik ben ook best bang voor die beesten, hoor” zei Paula, die bij me ging zitten en mij beschermend omhelsde. Van mijn speentje scheen ze zich niets aan te trekken, dus dan was het goed.
Kyle klapte één keer goed in zijn handen, wat de mot liet schrikken, maar toen deze begon te vliegen, schreeuwden Paula en ik het uit van de angst en doken we in elkaar, om te voorkomen dat wij door het insect aangeraakt zouden worden.
“Ik wil echt niet buiten slapen, hoor” zei ik, terwijl ik de eerst ontwikkelde tranen uit mijn ogen wreef.
“Ik ook niet” zei Paula, en we gingen maar samen naar binnen.
“I'm going to put up my tent here” zei Kyle, “but I don't mind about the fact that you guys are going inside. Good night anyways.”
“Sleep well” riep ik terug, terwijl ik en Paula naar boven liepen.
“Wil jij misschien bij ons op de kamer liggen?” vroeg Paula, “dan kan ik je spullen er heen brengen, als jij wilt.”
“Echt?” zei ik verbaasd. “Mag dat van Sheldon en Briana?”
“Volgens mij wel” zei Paula, “zal ik je tas erheen brengen?”
“Ga je gang” zei ik, “dan neem ik mijn kussen en zo wel mee.”
Paula bracht mijn tas naar de kamer waar zij en haar vrienden sliepen, en ik de rest van mijn spullen. Gelukkig was er nog een bed vrij, want Parker scheen liever op luie stoelen te slapen dan op een bed. Beetje vreemd, maar ik vond het prima.
Voordat we gingen slapen, praatten we nog lang, en ik praatte maar in simpel Engels, omdat ik ten eerste al erg moe was, en ten tweede mijn speentje ook nog had, en daarmee zouden ze volledige zinnen niet goed kunnen verstaan.
“Waarom praat je eigenlijk Engels, als ik vragen mag?” vroeg Ness.
“Because it's a really simple language” zei ik, “and I'm tired too, so simple languages are easier at this time of night.” Ik draaide me op mijn buik.
Ik voelde me echt veilig op de kamer, want niemand lachte me uit om het feit dat ik nog een speentje had, omdat... waarom eigenlijk? Ik keek in het halfdonker de kamer rond en zag dat Parker op de bovenkant van zijn pink zoog. Dan wist ik genoeg.
Bovendien was ik ook niet de enige die 's nachts een luier aan had deze keer, en hier waren ook mijn vrienden, en die waren erg aardig.
Ik keek op de digitale klok die op een plank stond, en het was al tien voor 10. Laat zat, dus ik wilde maar gaan slapen.
“Good night, you guys” zei ik.
“Slaap lekker” hoorde ik hier en daar uit een bed komen. Het duurde wel even, maar uiteindelijk sliep ik wel.

De volgende dag was iets drukker, want mijn vrienden en ik moesten na het ontbijt en zo blijkbaar het een en ander voorbereiden voor een luxe lunch. Het klonk erg leuk, maar voorbereiden had ik niet echt zin in.
“De lunch is een soort barbecue” legde Sheldon uit, “en jullie krijgen de volgende taken...”
Na alle uitleg was ik erg opgelucht dat ik het minste mocht doen, omdat ik redelijk verlegen was. Nadat Ness en Paula alle tafels in de achtertuin hadden klaargezet, mocht ik alle borden, bekers en dergelijke erop neerzetten. Wat had ik zin in de lunch...!
Ik was overigens niet de enige die zin had in de lunch. Kyle en een paar meisjes die ik niet kende praatten er ook helemaal over, en ze klonken ontzettend blij.
Na alle taken gedaan te hebben gingen Ness en Parker naar buiten om een beetje bij te praten. Ik, Jeff en Paula daarentegen wisten niet zo erg wat we wilden doen. Of wel...?
“Paula en Jeff, mag ik eens iets vertellen?” vroeg ik. “Wel op onze kamer, anders luisteren Kyle en zo mee, en dat is niet zo erg leuk.”
“Prima” zei Paula.
“Wat jij wilt” zei Jeff, en hierop gingen we met zijn drieën naar onze kamer, waar ik mijn hele verhaal over het belangrijkste deel van mijn privéleven deed, dus waar ik tienerbaby was. Met pijn in mijn hart, maar ik durfde het wel een beetje.
“Wat goed dat jij dat aan ons durft te vertellen” zei Paula. “Ik ken vrijwel niemand die zoiets heeft. Dus dat verklaart het feit dat jij graag een speen hebt? Ik vind het serieus helemaal prima.”
“Ik ken eigenlijk ook niemand die zo'n deel van een privéleven heeft” zei Jeff, “maar het is wel heel dapper van je dat je je verhaal zo hebt gedaan. Echt waar.”
Ik werd bijna gewurgd door een stevige knuffel van de twee, maar ik waardeerde het wel, net als wat ze net tegen mij zeiden over mijn verhaal.
“Maar hoe laten we het Ness en Parker en zo weten?” vroeg Paula.
“Misschien later” zei ik, “of ze komen er vanzelf achter.” Dit laatste maakte ons alledrie aan het lachen.
Paula en Jeff deden ook een belangrijk deel van een verhaal over hun privéleven, en zo vertelden we om de beurt wel een verhaal over onszelf, totdat het ongeveer 5 over 12 was, toen was het tijd voor de lunch.

Ja, zelfs tijdens de lunch had ik nog mijn luier aan, en hij was nog steeds ongebruikt. Misschien omdat ik het gebruik ervan nog steeds niet gewend was? Ach, het zou later misschien wel komen. De luier viel in ieder geval niet op onder mijn kleding, dus dat was goed.
Bij de lunch was het een soort combinatie tussen all-you-can-eat en een barbecue, dus er was ruim voldoende keuze!
Ik zat bij de barbecue bij al mijn vrienden uit Eagleland aan tafel, en we hadden het heel gezellig, want we praatten aan één stuk door over videospellen en dat soort zaken.
“En dan nu komt er een typisch Engelse woordgrap uit Undertale” zei ik op gegeven moment. “Why did the skeleton want a friend?”
Dat zette de vrienden wel aan het denken, en ik lachte erbij, terwijl ik ondertussen van een broodstengel aan het eten was.
“Weet ik niet” lachte Ness op gegeven moment.
“Because they were feeling bonely” zei ik, en dat maakte de vrienden aan het lachen. Zelfs Parker kwam bij wijze van spreken meer uit zijn schild gekropen dan normaal.
“Dan weet ik nog een goeie skelet-grap” zei Parker. “Deze is ook Engels. How did the skeleton know that it was going to rain?”
“He could feel it in his bones!” riep ik, want ik kende al héél veel van dat soort grappen sinds mijn beste vriendin deze aan mij vertelde.
We konden wel uren over meer dan alleen maar grappen praten, want we vertelden ook over het beste van onze vakantie uit Amerika. Het verhaal van Paula en mij was vrijwel hetzelfde, want we deden veel samen.
Soms hadden we ook korte tijdjes dat we niet praatten, dus dat we dan aan het eten waren en naar de muziek van de radio op de achtergrond aan het luisteren waren.
Om ongeveer kwart over 1 was de lunch voorbij, dus konden we wat we allemaal klaar hadden gezet ook weer opruimen. Deze keer hielpen ook Kyle, twee jongens en drie meisjes die ik nog niet kende ook mee, want zij vonden het oneerlijk dat zij 's morgens geen taak hadden gekregen.
Ik kreeg gedurende de taak wel weer voor het eerst in tijden de aandrang om te gaan urineren, dus dat liet ik maar allemaal uit mijn systeem vrij, er was tenslotte toch niemand die het merkte. Een aandrang om te gaan defeceren had ik ook, maar dat lukte voorlopig nog niet, en zeker als ik stiekem echt mijn best erom deed als ik een stel borden en bestek in de afwasmachine zette.
Nadat alles weer opgeruimd was, kregen we allemaal weer de gelegenheid om iets voor onszelf te doen, dus ik verwisselde in de badkamer snel mijn luier (had ik even geluk dat ze daar toevallig ook lagen) en hierna had ik voor mezelf maar de laptop erbij gepakt om even spelletjes te spelen en zo.

~Little Endy, de nacht van 26 op 27 juni, 2016.