De Luierfee

Leuk dat het je zo raakt, Hero!
En een PB mag altijd, natuurlijk.

Ik wille ook de maanfee op bezoek!!!

De Luierfee
Hoofdstuk 6: Gecompliceerd

De ochtendzon scheen door een kier in het gordijn.
Gedempte geluiden van buiten. Fluitende vogels, verkeer in de verte.
Mark werd wakker en rekte zich uit.
Allemensen, wat had hij heerlijk geslapen.
Hij voelde zich volkomen uitgerust.
Boordevol energie. Geen spoor van een kater.
Had hij nou weer iets gedroomd of zo?
Hij wist het niet meer.
In ieder geval had hij zich blijkbaar weer blootgewoeld vannacht.
Wel gek; dat kwam vroeger nooit voor.
Dan werd hij meestal wakker in de houding waarin hij in slaap gevallen was.
Nu was hij zelfs door de wekker heen geslapen en moest zich haasten.
Zijn dekbed trok hij vanavond wel recht.
Toen hij naar de douche liep voelde hij kleine korreltjes onder zijn zolen plakken.
Misschien vanavond ook maar weer eens stofzuigen.
Onder de douche spoelden de glittertjes ongezien van zijn voeten.

"Gut, je moet uitkijken hoor, Mark."
"Hoezo?" vroeg Mark en keek zijn collega vragend aan.
"Je krijgt moobs, man."
"Watte? Moeps?"
"Moobs, eikel. Man-boobs, weet je wel? Je ziet ze door je overhemd heen!"
Mark keek omlaag.
Ja, fuck, inderdaad.
Hij had zijn t-shirt die ochend uitgelaten. Die zat veel te strak.
Zeker gekrompen in de was of zo. Hij had alleen een overhemd aangedaan.
Nu waren er duidelijk twee heuveltjes te zien onder het katoen van zjn hemd.
"Effe wat minder bier en patat en wat vaker naar de sportschool, jongen!"
Met een joviale klap op zijn schouder droop de collega af.

Voorzichtig ging Mark zitten in zijn bureaustoel.
Zijn broek zat dus ook veel strakker, leek het.
Vooral om zijn heupen.
Hij had geen zin om hier op het werk uit de naad te scheuren.
Zijn moeder moest maar eens op een lagere temperatuur gaan wassen, of zo.
Maar terwijl hij dit dacht flitste er iets door hem heen.
Iets van vannacht.
Iets over vrouwelijke rondingen.
Iets over maanlicht en geborgenheid
Hij kreeg warme kriebels bij de herinnering.
Nou ja, herinnering.
Hij wist eigenlijk niets meer.
Hoewel...
Dat warme, natte gevoel...
Die warme, natte luier...
Hij voelde iets bewegen in zijn kruis.
En voelde het schaamrood naar zijn kaken stijgen.
Alsof hij bang was dat zijn collega's zijn gedachten konden lezen.
Dus drukte hij de semi-herinnering maar weg.
Hij moest nog wel normaal kunnen werken.

"Jemig Mark! Wat zie ik nou!?"
Marielle, in haar gebruikelijke uitgelaten stemming.
"Wat? Wat bedoel je?"
"Je krijgt tieten, man. En moet je die broek zien!"
Inderdaad had hij zijn spijkerbroek maar met veel moeite aangekregen.
Hij zat veel te strak aan zijn kont en zijn rits leek op springen te staan.
"Maar wat minder copieus dineren hier, voortaan dan. En doe je wat aan sport?"
"Nee, maar ik doe alles op de fiets, zoals je weet."
"Ja, ja. Het gekke is, je hebt ook geen buikje of zo."
Marielle bekeek hem keurend van op tot teen.
"Eigenlijk lijk je juist wel wat slanker in je taille. Wat gek."
Ze gaf hem een por tussen zijn ribben.
"Als ik niet beter wist zou ik zeggen dat je vrouwelijke hormonen nam."
Mark slikte en zei niks. Hij hoopte dat hij niet zou blozen. Dit kwam wel erg dichtbij.
Marielle keek hem onderzoekend aan.
"Je weet wel? Als die transgender-mannen?"
"Ja, eh, ahum, ik weet wat je bedoelt. Maar..."
"Nee joh, is maar een geintje. Heb je de rosé meegenomen?"
"Tuurlijk."
"Mooi. Gezellig! Nou, vanavond tapas. Niet zo goed voor je slanke lijn, vrees ik."
"Ach joh."
"Je leeft maar één keer, toch?"
"Juist!"

Na een toch weer copieus diner en een hele fles rosé zaten ze op de bank.
Marielle had een fles prosecco opengetrokken.
Allebei een beetje aangeschoten kletsten ze honderduit en giechelden wat af.
Maar op een gegeven moment werd de stemming toch weer wat serieuzer.
"Zeg Mark. Ik wou het toch nog eens over laatst hebben."
"Ja?"
"Over wat je toen vertelde. Of eigenlijk over wat je niet vertelde."
"Oh ja. Dat."
"Ja. Dát. Ik ben zoals je weet totaal niet het nieuwsgierige type..."
Mark proestte het uit, gevolgd door Marielle zelf.
"Maar het lijkt me zo goed voor je als je dat een keer uit. Ik ken je al zo lang.
En toch ken ik je niet. Niet helemaal. Zo voel ik dat."
"Tsja. Je hebt wel gelijk, denk ik."
"Maar ik hou van je. Dat weet je toch?"

Mark fronste even.
Zozo.
De alcohol had haar tong blijkbaar wat losser gemaakt.
"Nee, niet zo, bedoel ik" hernam ze zich.
"Niet per se zo, maar als vriend. En die vertellen elkaar alles, toch?"
"Ja, dat is wel zo. Maar het is zo véél. Teveel om zomaar te vertellen."
"Nou, we hebben de tijd, toch? En ik ben er voor je."
"Weet ik toch. Maar waar moet ik beginnen?"
"Gewoon, ergens. Dan zien we wel waar het schip strand."
"Ja. Okee. Dat is goed."

Mark vertelde over zijn jeugd.
Over zijn voorkeur voor meisjes en zijn afkeer van jongensdingen.
Marielle luisterde, zo te zien gefascineerd.
En knikte af en toe, alsof ze dingen al begrepen had.
Toen hij bij ome Henk aangeland was werd het moeilijker.
Maar hij zette door. Deels geholpen door de drank.
En deels geholpen door iets anders, waar hij op dat moment niet zo goed zijn vinger op kon leggen.
Iets in hem wat hem aanspoorde tot openheid.

"En sindsdien hoor ik bij alles wat met meisjesachtige dingen te maken heeft dat gehijg weer in mijn oor."
Hij had het er uit gekregen. Eindelijk.
"En bij alles wat met seks te maken heeft" voegde hij toe.
Marielle knikte begrijpend.
Ze wist er blijkbaar al veel van.
Vrouwen delen dit soort dingen sneller dan mannen, dacht hij.
Vrouwen hebben misschien vaker dit soort ervaringen gehad.
En daarom begrijpen ze het beter.
In ieder geval vond hij het heerlijk dat hij dit alles nu eens hardop geuit had.
Hij voelde zich opgelucht en bevrijd.
Ook al realiseerde hij zich dat hij nog lang niet alles had verteld.
Maar hoe zou hij dat kunnen?

"Die smeerlap heeft je gewoon getraumatiseerd" zei Marielle boos.
"En door wat hij met je gedaan heeft, heb je ook geen gevoelens voor vrouwen. Of voor seks."
Mark knikte van niet.
"Ik heb wél gevoelens voor vrouwen. Maar seks en zo... dat ligt wat... ik weet niet."
"Gecompliceerder."
"Precies."
Marielle keek even voor zich uit en zweeg.
Alsof ze een beslissing aan het nemen was.
Toen keek ze hem weer aan.
Er lag iets breekbaars in die blik.
"Mark..."
"Ja, schat?"
"Dank je wel dat je dit alles met me wil delen. Maar nu moet ik ook eerlijk zijn."
"Dat mag, natuurlijk."
Ze slikte even.
"Ik loog daarnet een beetje. Toen ik zei dat ik alleen als vriend van je hou. Het is meer dan dat."
"Oh?"  hoorde hij zichzelf stamelen.
Verbouwereerd keek hij haar aan.

Marielle draaide zich een beetje van hem weg.
"Misschien kan ik maar beter mijn mond houden. Anders heb ik morgen spijt. De drank... ik klets teveel."
"Nee" zei hij gedecideerd. "Verschuil je daar niet achter. En ik beloof je dat je geen spijt zult hoeven hebben."
Marielle keek hem weer aan.
"Okee dan. Ik hou van je, Mark. Maar ik durfde niet te hopen op meer dan vriendschap.
Ik wist altijd al dat er iets met je was. Ik dacht een poosje dat je gay was..."
"Join the club" zei hij droog.
Ze giechelde even en ging verder.
"Ik had al snel door dat het dat niet was. Ik zag hoe je naar me keek.
En toch liet je niks merken. Ondernam je geen actie. Dat verwarde me."
"Je bent gewend om meteen besprongen te worden?" vroeg hij grinnikend.
Hij bedoelde het als grapje. Maar ze ging onaangedaan verder.
"Nou ja, eigenlijk wel, soort van. Je kent het soort mannen dat ik normaal gesproken uitkies."
"Duidelijk mannelijke mannen. Die duidelijk zijn in hun bedoelingen."
"Precies, ja. Niks voor de langere termijn. Maar wij kennen elkaar nu zo goed.
En dat wil ik eigenlijk. Dat zoek ik. De rest is maar een spelletje."

Hij keek haar aan.
Die kwetsbare blik. Haar hele hebben en houwen op tafel.
Voordat hij het wist had hij zijn lippen op de hare gedrukt.
"Oh Mark..."
Ze sloeg haar armen om hem heen.
Haar lippen weken uiteen en haar tong kronkelde naar binnen.
Dat was voor het eerst voor Mark.
Een beetje onhandig zoende hij haar terug.
Het voelde prettig. Fijn. Innig.
Totdat hij iets voelde opstijven in zijn broek.
Onmiddellijk brak hij de zoen af.
Dat hoorde niet. Dat hoorde er niet bij voor hem.
Ze keek hem vertwijfeld aan.
"Ben ik... ben ik te ver gegaan? Sorry...ik..."
Hij zoende zachtjes haar lippen als antwoord.
Geen tong deze keer.

"Nee. Nee, lieve Marielle. Dat is het niet."
"Wat dan? Ik begrijp het niet."
"Het is... het ligt gewoon..."
Nu drong er begrip door in haar blik.
"Gecompliceerd" zei ze zachtjes.
"Ja. Sorry."
Ze sloeg haar armen om hem heen.
"Geeft niets, lieve Mark. Daar kunnen we aan werken toch?"




F&YR

howly moowly !

de twijfel... nuff said !

De Luierfee
Hoofdstuk 7: De Cyclus

Wat een fijne avond was dat geweest, dacht Mark, terug in zijn appartementje.
Toch weer wat meer toenadering tot zijn liefste vriendin.
Als hij 'normaal' was geweest en niet zo 'gecompliceerd', was de zaak duidelijk.
Ze waren verliefd op elkaar.
Maar goed, Marielle wist nog niet alles.
En het was nog maar de vraag hoe ze zou reageren als hij alles vertelde.
Ze zou het waarschijnlijk wel begrijpen, ergens.
Maar meer ook niet.
Een relatie zat er niet in.
Want hij was eigenlijk een vrouw en zij niet lesbisch.
Hij grinnikte een beetje voor zich uit.
Guttegut, wat ingewikkeld allemaal.
Gelukkig kon hij er nu, dankzij de rosé, nog even luchtig over denken.
Hoe het verder liep, dat zag hij later wel.

Na het gebruikelijke ritueel van douchen en tandenpoetsen was hij klaar om te gaan slapen.
Hij liep zijn slaapkamer in en deed alvast het licht uit.
In het maanlicht kon hij zijn kamer nog goed overzien.
Zijn dekbed lag er nog net zo rommelig bij als vanochtend.
Hij legde het kussen aan het hoofdeind, zocht de punten van het dekbed en sloeg het uit.
Het spreidde zich uit in de lucht en zakte als een parachute naar beneden.
Maar wat was dat?
Er was iets uitgevallen, aan de andere kant van het bed.
En wat een stof! Was dat van één dag?
Wel gek, het leek een beetje te glinsteren in het maanlicht.
En het verdween in de lucht alsof het oploste.
Gezichtsbedrog.
Te veel rosé, zeker. En prosecco!
Jezus, ze werden nog echte drankorgels, zo.

Toch maar even kijken wat er uit zijn dekbed gevallen was.
Hij liep om het bed en zag een wit, plat ding liggen.
Dat kwam hem bekend voor.
Hij ging zitten op bed en raapte hem op.
Het voelde zacht aan. Plasticachtig.
Met een schok realiseerde hij zich wat hij in zijn hand hield.
Een luier.
Maar niet zo een voor baby's.
Deze was groter. Voor volwassenen.
Hagelwit met zachtblauwe maantjes.
Hoe kwam die hier?
Hij had nog nooit zoiets gezien.
Of toch wel?

Een vage herinnering.
Een meisjeslichaam in de spiegel.
Babykleertjes aan en een luier om.
Net zo'n luier als deze.
Hij sloot zijn ogen.
Beelden van zilveren lokken en hemelsblauwe ogen.
Libellenvleugels en een ragfijn gewaad.
Een stafje met een blauw maantje erop.
"De luierfee..." mompelde hij voor zich uit.

Hij opende zijn ogen en daar was ze.
Net zo mooi als hij zich zojuist voorgesteld had.
Haar gewaad, fijn en doorzichtig, als het licht van de maan zelf.
Haar vrouwelijke vormen daaronder.
Haar stralende gezicht en haar warme glimlach.
"Hallo Mark."
Ademloos keek Mark naar de verschijning.
Hij was op slag volkomen nuchter.
Ja. Hij kende haar.
"H-hallo... ben je er weer? Droom ik weer?"
"Ja hoor. Als je dat wilt."
Hij zag het toverstafje in haar hand.
"Ga je weer een meisje van me maken?"
"Nee. Dat ben je al. Maar ik ga je weer je werkelijke zelf laten zijn."
Ze bracht het stafje naar zijn voorhoofd.
Hij sloot zijn ogen.

Het zachte tikje en de transformatie van zijn lichaam.
Ze nam de luier uit zijn hand.
"Ga maar liggen, Marcella."
Als vanzelf nam hij de luierpositie aan.
Even later het zachte kussentje onder zijn billen en tussen zijn benen.
Ze keek hem weer aan. Hij verdronk in die ogen.
"Vannacht is het de laatste nacht van de volle maan" fluisterde ze.
"Dan moeten we wachten tot de cyclus weer voltooid is."
"Is dit... is dit de laatste keer dan?"
"Voorlopig wel. Maar ook als de maan afneemt en weer aanwast, ben ik bij je. Hier."
Een koele wijsvinger op zijn voorhoofd.
"Totdat ook jouw cyclus voltooid is. Totdat jouw transformatie compleet is."
"Transformatie?"
"Ja. Je ben op de goede weg. Je hebt goed werk verricht. Je bent bijna bevrijd."
"Bevrijd?" vroeg hij wijfelend.
"Jawel. Zowel emotioneel als lichamelijk."
Lichamelijk?
Hij dacht aan zijn vermeende manboobs en zijn vollere heupen.
"Bedoel je..."
"Ja. Dat gaat gelijk op."
"Maar..."
Ze hield haar vinger tegen zijn lippen.
"Geen vragen meer. Kom."
Ze vleide zich naast hem op bed neer en spreidde haar armen.
"Kom maar."

Ze leek wel groter geworden.
Een groot, warm, uitnodigend moederlijk lichaam.
Gewillig kroop hij tegen haar aan.
Zijn gezicht op haar warme, volle borst.
Haar armen om hem heen.
Hij kon het niet laten. Hij moest haar strelen.
Zijn vingertoppen over de blanke, smetteloze huid van haar buik.
De luierfee streelde hem terug.
Haar vingertoppen over zijn rug en door zijn lange, bruine haren.
Voorzichtig raakte hij haar andere borst aan.
Ze liet hem begaan en hij begon zachtjes te kneden.
Nog nooit had hij een vrouwenborst aangeraakt.
En wat voelde het fijn. Ook al was het maar een droom.
Maar was het wel een droom?

Ja. Dat kon niet anders.
Hoe kon het anders zijn dat hij zomaar zijn plas liet lopen?
Hij was toch niet echt een baby?
De luier werd warm en dik tussen zijn benen en bij zijn billen.
En hij voelde direkt ook weer die warme kriebels daar beneden.
Hij kroop nog dichter tegen haar aan.
Een zacht gekreun ontsnapte hem.
"Goed zo" fluisterde ze. "Je moet nog zoveel leren. Ook dit hoort daarbij."
Ze legde haar been iets opzij en trok hem naar zich toe.
Hij kon niet anders dan haar dij tussen de zijne klemmen.
De druk van de natte luier in zijn kruis.
Wat voelde dat lekker.

Hij begon een beetje te schurken met zijn onderlichaam.
Kleine elektrische vonkjes vanuit zijn kruis door zijn hele lichaam.
"Goed zo, schatje. Goed zo" fluisterde de fee.
Opbouwende spanning in zijn onderlichaam.
Dit had hij nog nooit gevoeld.
En plotseling, terwijl hij haar dij nog steviger tussen de zijne klemde, een ontlading.
Een warme ontlading.
En met de ontlading, de tranen.
"Goed gedaan, meisje. Goed gedaan, Marcella" suste de fee zachtjes.
Ze veegde zijn tranen weg en kuste zijn voorhoofd.
De warme nagloed van deze onbekende, nieuwe climax.
Mark voelde dat hij begon weg te dommelen.
Terwijl hij in haar armen wegzakte hoorde hij haar zachtjes fluisteren.
"Nu weet je het. Nu weet je hoe het kan zijn."
En hij viel in een diepe, droomloze slaap.




F&YR

Mooi verhaal hoor!

Dankjewel Adidas!

De Luierfee
Hoofdstuk 8: Transformatie

Mark werd geleidelijk aan wakker.
De slaapkamer baadde al in de gouden gloed van de ochtendzon.
Hij lag op zijn zij. Zijn arm nog om de luierfee.
Hij sloot zijn ogen weer en drukte haar zich tegen aan.
Maar het was de fee niet.
Het was gewoon zijn kussen.
Wat dom. Natuurlijk.
Hij rolde op zijn rug en rekte zich verlekkerd uit.
Wat had hij heerlijk geslapen.
En wat had hij weer heerlijk gedroomd.
Deze keer kon hij zich meer details herinneren.
De luierfee was gekomen.
En hij was weer het meisje geworden zoals hij zichzelf altijd voorgesteld had.
En dan de luier... en daarna...

Hij rekte zich nogmaals uit en glimlachte.
Oh hemel. Hij voelde zich geweldig.
Dit ging een fantastische dag worden!
Energiek kwam hij overeind en ging aan de bedrand zitten.
Hee... weer dat rare glitterspul op de vloer.
Waar kwam dat toch vandaan?
Al zittend werd hij zich bewust hoe raar zijn boxer in zijn kruis plooide.
Zeker veel gewoeld vannacht.
Hij keek omlaag.
Hij had zijn boxer niet aan.
Hij had een luier aan.
Een witte met pastelblauwe maantjes erop.
En hij had erin geplast ook, zo te zien.

Verward sloot hij zijn ogen en legde een hand op zijn voorhoofd.
Ben ik gek aan het worden of zo? vroeg hij zich af.
Dromen worden toch geen werkelijkheid?
Met zijn vingers wreef hij over zijn voorhoofd.
Dit is niet normaal, dacht hij.
Hij moest actie ondernemen. En wel nu.
Snel weer liggen en de plakstrips van de luier los.
Hij trok de luier onder zijn billen uit en vouwde hem op.
De natte luier voelde zwaar in zijn hand.
Nu snel in de prullenbak gooien.
Get rid of the evidence.
Dan kon hij tenminste weer normaal denken.

Droom of werkelijkheid, droom of werkelijkheid.
Hij schudde met zijn hoofd en probeerde het van zich af te zetten.
Een raar begin van de dag, maar hij voelde zich op zich nog steeds fantastisch.
Ook bij de herinnering aan gisterenavond.
Die lieve, lieve Marielle. Wie had dat gedacht?
Nou ja. Misschien had hij wel vermoedens gehad.
Maar durfde hij er gewoon niet aan te denken.
Laat staan er iets mee doen.

Nou goed.
Even scheren en dan lekker heet douchen.
Voor de spiegel in de badkamer zag hij dat scheren nog steeds niet nodig was.
Zijn gezicht was zo glad als wat.
Hij bestuurde zijn kaken van dichtbij.
Nee, niks te zien. Geen enkel stoppeltje.
Zijn blik gleed omlaag.
Wat was dat?
Oh nee.
Waren dat zijn zogenaamde 'moobs'?
Nee. Nee nee nee.
Dit waren borstjes.
Stevige jonge borstjes.
Met een opstaande tepelhof en pronte tepels.
Hij kon het niet ontkennen.
Dit waren geen man-boobs meer.
Dit waren de borsten van een jonge vrouw.
Móóie borsten. Stevige borsten.
In zijn verbazing omvatte hij ze even met zijn handen.
Zacht, warm. Lekker.
Zijn tepels sprongen vooruit.

Hij liet zijn handen langs zijn flanken omlaag zakken.
De curve van zijn taille.
Nog duidelijker dan gisteren.
De blanke zachtheid van zijn buik.
Haarloos nu, net als bijna zijn gehele lichaam.
Transformatie, schoot het door hem heen.
Vannacht, de droom.
Fysieke transformatie.
Gelijk opgaand met emotionele transformatie.
Was dit het resultaat?

Zijn spiegelbeeld reikte maar tot zijn heupen.
Hij stond tenslotte vlak voor de badkamerspiegel.
Oh god.
Hij ademde diep in en sloot zijn ogen.
Hij deed een stap naar achteren, en opende zijn ogen weer.
En bekeek zijn spiegelbeeld, ook onder zijn heupen nu.
Een zucht van opluchting.
Hij zat er nog.
Het was maar een nutteloos ding, maar hij zat er nog.
Mark keek eens goed. Het zag er wél anders uit.
Kleiner, zachter. Roze.
Schattig, bijna.
Als een babypiemeltje, maar dan groter.
Hij draaide zich om.
Zijn magere, behaarde bilpartij was verdwenen.
In plaats daarvan twee roomblanke, bolle rondingen.
Hij wreef er met zijn handen overheen.
Niet verkeerd.
Stevig en toch zacht.

Het schoot door hem heen waar hij mee bezig was.
Hij stond hier gewoon te genieten van zijn steeds vrouwelijker wordende lichaam.
Los van hoe dat mogelijk was, had het consequenties.
In de werkelijke wereld. In de realiteit.
Hoe hield hij dit verborgen?
Op zijn werk straks, bijvoorbeeld.
En als dit proces doorzette, hoe ging hij het dan verklaren?
Aan zijn ouders? Zijn collega's? Zijn vriendinnen?
Aan Marielle?

Praktisch ingesteld als hij was, bedacht hij eerst een oplossing voor vandaag.
De rest kwam later wel, als hij de tijd had gehad om na te denken.
In zijn kledingkast zocht hij naar zijn strakste t-shirts.
Maat small. Ooit verkeerd besteld. Veel te strak.
Maar nu misschien wel handig.
Met moeite trok hij een van de t-shirts over zijn hoofd en omlaag langs zijn lichaam.
Een raar gevoel. Zijn nieuwe borstpartij strak ingepakt door het katoen.
Maar het was te doen.
Het zat ongemakkelijk, maar ja. Hij moest wat.
Met een ruim vallend overhemd erover zou het niet al te zeer opvallen.

Maar dan nog zijn kont.
Hij paste zijn normale pantalons zeker niet meer.
Rommelend tussen zijn hangers vond hij een oude bandplooibroek die hij ooit voor de lol gekocht had.
Expres retro voor één of ander trouwfeestje met als thema 'De Jaren Tachtig'.
Die zou wel over zijn nieuwe, ruimere bilpartij passen.
En als hij dan zijn oude bril met dat dikke montuur opzette zag hij er ironisch-sullig uit.
Ja! En dan zijn haar in zo'n strakke scheiding!
En als overhemd dan die blauw-wit gestreepte met die witte boord.
Dan leek het expres.
Gewoon een nieuwe stijl voor hem; een beetje kantoornerd-hipsterachtig.
Ja, daar kon hij wel mee wegkomen.

"Jezus, Mark! Wat zie jij eruit!"
Dezelfde collega die laatst die opmerking over zijn moobs maakte.
"Oh gewoon. Beetje experimenteren."
"Wat is dit voor stijl? Retro-lullig?"
"Ja, zoiets."
"Nou, de vrouwtjes zullen er vast voor vallen."
Hij proestte het uit. "En de mannen ook, hahaha!"
Mark zuchtte.
Wat een eikel.
Maar hij had in ieder geval zijn nieuwe vrouwelijke vormen niet herkend.
Gelukkig maar.
Aan het werk maar weer.
Marielle had nog niet van zich laten horen.
Misschien had ze toch een beetje spijt van wat ze opgebiecht had.
En dan nog die tongzoen-actie.
Hij zou haar vanavond wel even bellen om haar gerust te stellen.

Intussen had hij een appje gekregen van Astrid.
De vriendin die hij al kende vanaf de basisschool.
Of hij zin had in een bakkie na het werk.
Ja, dat had hij wel.
Dus liep hij om vijf uur de Starbucks binnen.
Hij zag Astrid al zitten. Ze keek een beetje dromerig uit het raam.
Toen hij haar tafeltje naderde keek ze even naar hem op, en toen weer naar buiten.
En met een ruk weer terug.
"Jeetje! Mark! Ik had je bijna niet herkend!"
Ze stond op. Drie zoenen op de wang.
"Wat zie jij er goed uit! Ben je afgevallen? En die kleren! Te gek!"
"Ja, ik wilde eens wat anders. En afgevallen? Volgens mij niet."
"Volgens mij wel. Je gezicht is smaller."
"Echt?"
"Ja! Je jukbeenderen komen er nu heel goed uit. Of komt het door die bril?"
"Ik weet niet. Zou kunnen."
"Je hele uitstraling is anders. Zachter. Bijna... bijna vrouwelijk, hihi."
Mark slikte even.
"Nee nee, ik bedoel het niet lullig! Het staat je juist heel goed. Je was altijd al een knappe jongen.
Maar nu heb je iets... delicaats. Ik weet niet."
"Nou, ik ben blij dat het je bevalt."
"Zeer zeker. Pas maar op."
"Hoe bedoel je?"
"Straks moet je de vrouwen nog van je af slaan."
"Ach. Ik ben niet op zoek."
"Weet ik. Maar toch. Veel vrouwen houden daar wel van, weet je."
"Tsja."

Ze keuvelden nog wat verder.
Over werk, gezamelijke vriendinnen en films die ze gezien hadden.
Maar haar opmerking bleef hem dwarszitten.
Blijkbaar was zijn vrouwelijkheid niet met alleen maar kleding te verhullen.
En zou hij er op een gegeven moment toch voor uit moeten komen.
Maar hoe deed je zoiets?


F&YR

Ben benieuwd hoe het verder gaat

wow ! weer 2 hele mooie stukken !

De Luierfee
Hoofdstuk 9: Openheid

Die avond twijfelde hij nog of hij Marielle wel moest bellen.
Sommige dingen kun je misschien beter niet over de telefoon bespreken.
Dus appte hij alleen om voor de volgende dag af te spreken.
Ze stemde in. Eten en een filmpje kijken, bij hem thuis.
Na zijn nachtritueeltje wilde hij zijn bed in stappen.
Hij had tijdens het douchen maar zo min mogelijk naar zijn veranderende lichaam gekeken.
Geen zin om daar nu over na te denken.
Hij sloeg zijn dekbed terug, en wat lag daar?
Duidelijk zichtbaar in het licht van de nu afnemende maan?
Kant en klaar voor hem?
Het jurkje. Het broekje. De sokjes. De speen.
En een luier.

Verwarring.
Het was toch maar een droom geweest?
Maar dan wel een droom die zich steeds meer in de werkelijkheid begon te manifesteren.
Daar was alleen zijn lichaam al een levend bewijs van.
En die luier van vanochtend.
En dan nu ook nog eens dit.
Was de luierfee echt?
Maar feeën bestonden toch alleen in sprookjes?
Hoe dan ook, de kleertjes lagen er.
Tastbaar, echt.
Blijkbaar had de fee van zijn dromen besloten ook in haar afwezigheid voor hem te blijven zorgen.
En, werkelijkheid of droom, hij wilde haar niet teleurstellen.
Dus deed hij, na even nagedacht te hebben, zichzelf de luier om en het jurkje aan.
Daarna de sokjes en de speen.

Hij bewonderde zichzelf in de spiegel.
Oh, wat was dat mooi. Wat zag hij er schattig uit.
Hij was al bijna een echt babymeisje.
Ook zonder de magie van het maanstafje.
Hij kroop onder zijn dekbed.
Uit gewoonte wilde hij alweer het kussen op zijn hoofd leggen en zich opkrullen.
Zich afsluiten.
Zich ópsluiten. In zijn cocon.
Maar hij deed het toch niet.
In plaats daarvan klemde hij zijn kussen tegen zich aan, als een teddybeer.
En voelde ondanks alles de slaap naderen.
Zuigend op zijn speen probeerde hij zijn hoofd leeg te maken.
Dat lukte, en al snel dommelde hij in.
Veilig in zijn babywereld.

Een lucide droom, zoals hij die wel vaker had gehad.
Hij was op kantoor aan het werk.
En de luierfee verscheen.
Ze hief haar stafje op naar zijn voorhoofd.
Zijn collega's keken hem verbaasd aan.
Nu komen ze erachter, dacht hij. Nu zien ze wie ik werkelijk ben.
Nee, dat wil ik niet. Niet zo.
Ik moet naar huis.
En omdat hij dit soort dromen vaak kon sturen, was hij plotseling dus ook thuis.
Dat bewees voor hem ook dat dit een gewone droom was.
De luierfee was nog in retraite.
Dit deed hij zelf.

Hij keek eens om zich heen en zag dat hij zich vergist had.
Dit was niet zijn huis, maar dat van zijn ouders.
Ze zaten op de bank en keken hem verwachtingsvol aan.
De luierfee tikte op zijn voorhoofd en de transformatie begon.
Voor zover dat nog nodig was.
Ook in de droom was hij al bijna een meisje.
"Je bent goed op weg" zei de luierfee. "Maar je bent er nog niet helemaal."
Zijn ouders keken naar zijn veranderende lichaam,.
Daarna naar elkaar en knikten instemmend.
Niet verbaasd.
Alsof ze het al hadden geweten.
Nu stond hij daar.
Vrouwelijk. Meisjesachtig.
En met babykleertjes aan.
De dikke luier duidelijk zichtbaar onder zijn jurkje.
Nee, dacht hij. Nee, niet zo.
Ik wil naar huis.
Mijn eigen huis.

De omgeving veranderde direkt. Dit was zijn droom, tenslotte.
Wat hij wilde, gebeurde ook.
Maar desondanks was hij nog steeds niet thuis.
Hij keek om zich heen.
Nu waren ze in de woning van Marielle.
De luierfee sloeg haar armen om hem heen.
Warmte en koelte, geel en blauw.
Een arm om zijn schouder en een hand op zijn luierbillen.
Glitters dwarrelden in het rond.
Marielle verscheen in de deuropening en keek verbaasd naar het stel.
Naar Mark en de kleertjes die hij aanhad.
Toen knikte ze.
"Nu begrijp ik alles" zei ze zachtjes.
Nee nee nee, dacht hij.
Dit wil ik niet.
Niet zo.
Ik wil nú wakker worden.

Zwetend kwam hij overeind in bed.
Dat was op het nippertje, dacht hij.
Bijna wist iedereen alles.
Was alles uitgekomen.
Maar wat maakte het eigenlijk uit?
Het was maar een droom geweest.
Een echte droom, deze keer.
Hij liet zich terugzakken op bed.
Maar wel een droom met een opdracht, bedacht hij zich.
Een opdracht aan mezelf.
Ik moet meer openheid geven, misschien.
Nog meer openheid.
Aan Marielle. Ik moet eerlijk zijn.
Niet meer spelen met haar gevoelens.
Niet meer spelen met mijn gevoelens.
Openheid.
Hij dacht nog lang na.
En viel na veel woelen gelukkig nog even in slaap.

"Hallo zeg. Wat is dit?" vroeg Marielle verbaasd.
"Een hele nieuwe look? Hoezo dat ineens?"
Ze stapte naar binnen en gaf hem een zoen. Op de wang.
"Ja. Een nieuwe look. Uit noodzaak."
"Hoe bedoel je dat?"
"Ga zitten. Ik moet je wat vertellen."
"Goed. Wijntje erbij?"
Mark schonk twee glazen rosé in.
Hij ging zitten en zuchtte even.
Marielle probeerde normaal geïnteresseerd te kijken.
Maar hij zag dat ze gealarmeerd was.
Bang misschien, voor wat er nu ging komen.
Ze nipte aan haar rosé.
Haar hand trilde een beetje, zag Mark.
Hij verzamelde zijn moed en begon.

"Ik heb je verteld over mijn voorkeur voor meisjesdingen, als kind."
"Ja? En?"
"Nou, dat gaat misschien wat verder dan ik heb doen voorkomen. Ik heb die voorkeur nu nog."
"Weet ik toch? Je hebt toch ook alleen vriendinnen en zo?"
"Ja. Maar er is meer."
Hij moest even naar adem happen.
Gut, wat was dit moeilijk. Maar het moest eruit.
"Ik hield zoveel van meisjes dat ik... dat ik..."
Marielle keek hem onderzoekend aan.
De gealarmeerdheid was uit haar blik verdwenen.
Gelukkig maar.
"Dat ik... dat ik..." haperde hij.
"Dat je er zelf één wilde zijn?" vulde Marielle onverwacht aan.
Mark zuchtte.
"Ja. En nu nog steeds."

Zo, het was eruit.
Nu nog Marielle's reactie.
Ze keek hem uitdrukkingloos aan.
Nu komen de verwijten, dacht Mark.
Waarom heb je dat niet eerder gezegd?
Waarom zoende je me laatst dan?
Waarom liet je me verliefd op je worden?
Ze bleef maar kijken.
Mark voelde zich klein worden en sloeg zijn ogen neer.
"Ik wist het wel" fluisterde ze uiteindelijk.
"Ja... sorry... ik..."
Ze legde haar vinger op zijn lippen.
"Nooit sorry zeggen, Mark. Nooit je verontschuldigen voor wie je bent."
"Maar... ik heb het gevoel dat ik je..."
"Om de tuin geleid heb? Nee hoor. Ik wist het al. Heb het altijd geweten, denk ik."
"Maar hoe kan je dan..."
"Verliefd op je worden? Oh Mark. Je hebt nog veel te leren."
Ze sloeg haar armen om hem heen.
Hij verstijfde een beetje van schrik. Hij was zo gespannen.
Maar het was tenslotte Marielle maar.
Hij probeerde zich weer een beetje te ontspannen.

"Ik ben verliefd op jou als persóón. Dat begrijp je toch wel?" ging ze verder.
"J-ja. Ik denk het wel."
"En hoe die persoon er uitziet of wat hij tussen zijn benen heeft maakt me niets uit."
"E-echt?"
"Tuurlijk. Je kent me toch wel een beetje, hoop ik."
"Ja. Ja, ik denk het wel."
"Misschien had je een ander beeld van me vanwege die stoere vriendjes van me. Dat snap ik wel."
"Ja, misschien wel."
"Maar met jou heb ik een band. Zoiets heb ik nog nooit gehad, Mark."
"Dankjewel. Dat is lief."
"Ik heb nog wel een vraag. Maar misschien weet ik het antwoord al."
Mark knikte.
"Waarom heb je er nooit iets aan gedáán? Er is zó veel mogelijk tegenwoordig."
"Ik kon niet" zuchtte Mark.
Marielle knikte.
"Vanwege die smeerlap. Die ome Henk."
"Ja. Ik voelde me altijd zo vies als ik eraan dacht. Dus stopte ik het liever weg. Ontkende ik het."

Marielle keek hem aan.
Kleine tranen parelden in haar ooghoeken.
"En nu heb je zoveel tijd verloren. Maar het is nog niet te laat, Mark. Het kan nog."
Hij zoende haar dankbaar zachtjes op haar lippen.
Die hield ze deze keer wijselijk gesloten, merkte hij.
Maar toch, een teder moment.
"Dat is dus het volgende wat ik je moet vertellen" zei hij even later.
"En misschien meteen maar ook laten zien."

Hij stond op en begon zijn overhemd open te knopen.
"Mark..." zei Marielle.
"Nee. Ik moet het je laten zien."
Hij trok zijn overhemd uit en daarna moeizaam zijn strakke t-shirt over zijn hoofd.
Marielle ademde verschrikt in en sloeg een hand voor haar mond.
Mark spreidde zijn handen in een 'kijk maar'-gebaar.
Marielle liet haar ogen over zijn borstjes dwalen.
En naar beneden, over zijn taille.
Zijn gladde, haarloze buik.
"Maar Mark... hoe kan dit?"
"Weet ik niet. En dit is nog niet alles."
Hij gespte zijn riem los en trok zijn broek naar beneden.
De zachte ronding van zijn billen in zijn boxer.
Zijn blanke, haarloze benen.
"Maar je bent al bijna..." begon Marielle.
En deed er het zwijgen toe.
Ademloos bekeek ze zijn lichaam.
"Vandaar die nieuwe look. Om dit te verbergen" zei Mark.
Marielle knikte begrijpend.

Ze wees behoedzaam naar zijn kruis.
"En daar? Ben je daar ook...?"
"Nee. Die zit er nog. Maar hij is... ook veranderd."
"Laat eens zien" zei Marielle gedecideerd.
"Weet je het zeker? Vind je dat niet raar?"
"Na wat je me tot nu toe hebt laten zien niet, nee."
Hij deed wat ze wilde.
Ademloos bekeek ze zijn verkleinde, haarloze piemeltje.
Hij trok zijn boxer weer omhoog en Marielle hernam zich.
"Ik weet natuurlijk niet hoe hij er eerst uitzag, maar..."
"Nou, niet zó. Geloof me."
Marielle knikte en keek hem aan.
"Kom eens zitten" zei ze.
Hij ging zitten en Marielle bekeek hem nog eens van top tot teen.
"En je weet niet hoe dit komt. Geen hormonen. Geen dokters."
"Nee. Niets van dat alles."
Ze zuchtte diep.
"Dan wil ik eigenlijk maar één ding zeggen."
Mark zette zich schrap.



F&YR

Grrrrrrrrrrrrr veel te kort. Maar wel spannend

Wat wilde het zeggen???

heilige koe !!!!! gaaaaaaf meeeeeeeeeeer !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

heilige koe !!!!! gaaaaaaf meeeeeeeeeeer !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Duurt lang hé? 

Wachten duurt laaaaaaang