Dertien jaar had het geduurd. Eindelijk was ze er vanaf en het staat haar nog in haar geheugen gegrift, het moment dat mama symbolisch het pak met de laatste luierbroekjes in de kliko gooide.
Dat moment zou in de loop der jaren nog vaker tot haar nog jonge heugenis komen.
Maar naar mate de jaren voort duurde veranderde het trotse gevoel richting weemoed.
Weemoed naar de geborgenheid van het broekje en de immer en aldoor bemoedigende liefde van vader en moeder.
Nooit hebben die problemen gemaakt van Rikkie's, want daar hebben we het over, probleempje.
'Komt op zijn tijd goed' waren steevast de woordjes en dat kwam het ook.
Maar die weemoed speelde steeds meer op.
Voorop gesteld, de natte nachten waren op zijn zachtst gezegd geen pretje.
De plaswekker die het hele huis wakker maakte behalve degene voor wie die was.
De beschamende momentjes op muziekkamp en zo nog meer.
Daar tegenover stond dan weer de geborgenheid zoals ze die nu mistte.
Zaterdag avond gedoucht op de bank met een warme pyjama tegen Papa of Mama, met the Voice op tv.
Onder haar pyjama het luierbroekje en in haar mond haar duim die het innerlijke feestje compleet maakte.
Duimen doet Rikkie heden ten dagen nog altijd. Soms wel eens zelfs als ze niet eens in bed ligt maar gewoon op de bank tv kijkt.
Mama maakt dan wel eens de opmerking dat ze geen klein kind meer is.
Maar oh! Wat zou ze toch graag als vroeger met een luierbroekje gaan slapen en oh! Wat zou ze graag willen dat het vroeger was, toen ze wél een klein kind was.
--
Die avond in januari.
Drukke tijden voor Rikkie vanwege tentamens maken de eerste dagen van 2018 stressvol. Het leren ansich is voor Rikkie geen probleem maar toch weet ze zich altijd weer op te laten jagen door de drang om beter te doen dan andere.
Die avond was Rikkie het even moe en besloot ze tijdig haar fijne bedje op te zoeken.
Oh wat heerlijk om weer eens zo vroeg in haar bedje te liggen.
Gek hé, bedacht ze zich. Vroeger wilde ik nooit naar bed en nu maar al te graag.
Weer dacht ze aan vroeger. Aan de duim in haar mond en de kus van mama voor het slapen gaan.
'Gaan we het weer proberen?' waren steevast de woorden voor 'Welterusten'.
En het knikje tegen beter weten in was steevast het antwoord.
Het was Papa die na het zoveelste plaswekker debacle opteerde voor luierbroekje omdat het zo werkelijk geen doen was.
In eerste instantie was Rikkie daar alles behalve gecharmeerd van, sterker nog.. Ze kon wel huilen.
Nu zou ze bij wijzen van spreken kunnen huilen omdat ze juist géén luier meer om mag.. Hypothetisch gezien dan want grote meiden huilen niet. Of was ze niet zo groot?
Met in haar ene duim in haar mond en de andere op het schermpje van haar smartphone speurde Rikkie langs de gebruikelijke websites waar ze mensen vond die dezelfde gekke gekke gevoelens had als zij zelf.
Forums en persoonlijke blog pagina's.
Allemaal waren ze het gevoel toebedeeld waarvan Rikkie ontdekte dat het AB/DL heet.
Bijgelovig was ze altijd wel een beetje geweest en tijdens het doelloos en eindeloos wrijven over haar smartphone stapte Rikkie uit bed.
Ze legde haar telefoon weg en ging op haar knieën met gevouwen handjes langs haar bed zitten.
Haar ogen kneep ze dicht en sprak binnensmonds;
'Oh, wat zou ik graag weer klein willen zijn... Ik wil klein zijn!'
'Silly me', denkt ze direct als ze haar ogen opent en snel onder haar warme dekens duikt.
'Zucht, nee ik kan niet terug.. Jammer'
En ze draaide op haar zij, stak haar duim weer terug in haar mond en met onder haar andere arm haar favoriete knuffel Ijor viel ze in een welverdiende slaap.
Omstreeks middernacht moet het zijn geweest als Rikkie wakker worden van wat koude lucht.
Met haar handen automatisch checkend bij haar kruis maar hee.. gewoon keurig droog.
Als ze omhoog komt om te kijken wat dan die koude veroorzaakt ziet ze het raam op een kier staat.
'Hoe kan dat nou?' vraagt ze zich af.
En zonder er verder bij nadenken doet ze het raam vlug dicht, jumpt terug in bed om lekker verder te tukken.
Hup, duim weer in de mond en verder knorren.
'Ja ga maar weer verder tukken' hoort ze opeens een gek stemmetje zeggen.
Wakker maar met haar ogen dicht twijfelt Rikkie of het klopt dat ze zojuist een gek stemmetje heeft horen zeggen dat ze verder moet tukken, maar te slaperig om te beseffen knort ze lekker verder.
'Ja jij daar!' hoort ze het stemmetje weer.
Één voor één opent ze haar aan elkaar plakkende oogjes.
Voor ze goed en wel beseft wat ze ziet hoort ze weer;
'Héh Héh, ik heb niet uren de tijd'
Met ogen zo groot als knikkers kan Rikkie amper beseffen wat ze ziet.
Op haar nachtkastje zit, met zijn linkerbeen rustend over zijn rechter, een kaboutertje.
Een in zwart gekleed ventje met een baard, een hoedje en in zijn rechterhand een pijpje.
Langzaam brengt ie het pijpje richting zijn mond, zuigt eraan en blaast het rookwalmpje stoïcijns voor zich uit.
'Jij hebt mij geroepen jongedame, dus uhhh
komt er nog wat van?' snauwt het norse mannetje richting Rikkie.
Slaperig als ze is begrijpt Rikkie nog niet helemaal wat er nu precies gaande is. Droomt ze nu?
Ze knijpt in haar arm maar het doen pijn.
'Uhm hallo, kan ik u helpen?' antwoord Rikkie hees van het slapen.
'Ik dacht dat ik jóu moest helpen' mort het Kaboutertje terwijl die nog maar eens aan het pijpje 'trekt'.
'Ik, uhm, ik begrijp het niet, wie ben jij? Wat doe je hier?'
Het zijn de eerste vragen die bij Rikkie op komen in het tijdsbestek van 0,006457 seconde.
'Ik ben Kaboutertje Ab en ik werd door mijn baas naar dit adres gestuurd omdat iemand vanaf dit adres vraag gedaan had naar 'het speciaal verzoek'. 'En ik was potjandorie al bijna thuis van mijn dienst' moppert Ab verder.
'Maar ja, er is er maar eentje die aan dit 'speciaal verzoek' kan voldoen en dat ben ik helaas'.
'Dus wat zeggen we er van? Effe afhandelen zodat ik naar moeder het vrouwtje kan?'
'Ho ho wacht eens' klinkt nu Rikkie wat geirriteerd. 'Kun je niet even zeggen waar het over gaat? Je komt hier zo maar binnen, terwijl ik slaap. Je loopt alleen maar te mopperen en dat ik ergens ja op moet zeggen?'
'Ja!' roept het Kaboutertje, 'jij wil toch persé klein zijn!'
Op eens begint er een lampje te branden bij Rikkie en kan nog steeds haast niet geloven dat dit gaande is.
'Hoezo weet jij dat? Ik bedoel, hoe kan dit? Waarom ben jij hier? Ik weet niet...!' stammelt Rikkie.
'Luister eens eventjes jongedame' zegt het Kaboutertje.
'Ik ben Kaboutertje Ab, werelds meest beroemde kabouter in het terug toveren van kinders maar ook van volwassen mensen die erachter zijn gekomen dat ze ouder In dan ze daadwerkelijk willen zijn'
'Ja, en?' aldus een alom verbouwereerde Rikkie.
'Behalve dat je hier met een duim in je mond en een Ijor knuffel in je nabije omgeving dromend over de verzorging op de commode ligt te knorrepotte, zat je gisteravond ook nog eens met gevouwen handjes langs je bedje te bidden dat je weer klein mocht zijn' spreekt Ab Rikkie streng toe.
Rikkie kan Ab niets minder dan gelijk geven maar om nu echt voor echt helemaal terug te keren naar haar kleutertijd gaat haar ook wat ver.
'Maar dat kan toch niet?' antwoord Rikkie..
'Weet je wat meid' zegt Ab.
'Mijn diensttijd zit er bijna op en ik doe je de volgende aanbieding.
Speciaal omdat het bijna carnaval is en carnaval het feest van de gekkies is, tover ik je 11 jaar terug in de tijd.
Echter zul je weten wat je nu weet. En bij volle macht over jezelf kunnen beslissen.
Je bevindt je dan alleen wel in het lichaam van een vijfjarige die er bijvoorbeeld snachts niet voor kiest hoe zijn nachtwaar eruit ziet.
Over twee weekjes kom ik bij je terug om te kijken hoe het is geweest.
Dan kan ik altijd wat voor je betekenen mocht je niet meer willen, goed idee?' aldus het Kaboutertje..
En nog voor Rikkie iets kan zeggen 'trekt' Kaboutertje Ab stevig op zijn pijpje en blaas de zilveren sterrenstof in het gezicht van Rikkie.
Als een blok valt Rikkie uiteraard al duimend in slaap.
Kaboutertje Ab trekt nogmaals aan zijn pijpje en stuurt zo Ijor onder de armpjes van de bijna-kleine meid.
Met een hupsje van het nachtkastje verdwijnt Kaboutertje Ab via de slaapkamerdeur en zo uiteindelijk via de voordeur van het huis, terug naar moeder het vrouwtje.
Trots op het feit dat hij, hoewel ze dat nog niet snel zal beseffen, weer iemand ziels gelukkig heeft gemaakt beseft hij dat hij een kleinigheidje is vergeten.
Maar dat zal zich morgen vanzelf oplossen..
*En hoewel ik dit verhaal ook maar in de kroeg heb gehoord zou het best wel eens waar kunnen zijn. Zijn jullie ook benieuwd naar wat er met Rikkie gebeurd als ze wakker wordt? En wat is Kaboutertje Ab vergeten denken jullie?
Tot vervolgd!